Menig modemeisje kan niet zonder designer aan het lijf, de voet of bungelend aan de arm. Sinds de euro kan het zijn dat het budget ineens niet meer geheel toerijkend blijkt te zijn om een authentic designer piece aan te schaffen. Of het nu een echte of een nepper is, het zal mij een modeworst wezen.

De verre vakantie bestemming is een dankbare place to be om de fake’s in grote getale in te kopen. De verleiding is nou eenmaal groot waneer de marktkoopman er een ‘I make very special price for you’ aan toevoegt. Dat je van te voren weet dat het wat extra angstzwetend afwachten is of de douanier geen einde maakt aan de designer dream, heb je er dan wel voor over. Voor je het weet wordt de schat aan modeaccessoires uit je koffer gelicht. Door nog eens €250,- of meer aan boete op te hoesten blijkt het hele avontuur abrupt beëindigd.

Dat er Tassen van Louis Fuitton en Dolce en Kabbana en zelfs spijkerbroeken van Adidas (as if!) als warme broodjes van hun bestemming komen overvliegen blijkt geen modemeisje tegen te houden. Als het maar de suggestie wekt dat het om een real designer piece gaat, daar gaat het om.

Dat de artikelen niet altijd van even goede kwaliteit zullen zijn en de designer er niet al te blij mee zal zijn, moeten op de koop worden toegenomen. Zo vertelde een vriendin: Ik kocht parfum wat na één briesje wind al uitgeroken was. Haar vriend had zijn zinnen gezet op een designer shirt, het ding moest €10,00 opbrengen maar hij kon het niet laten het nog af te dingen naar €7,50. Dat hoort nou eenmaal bij het spel. Helaas was de vreugde van korte duur want na 1 keer wassen bleek het zo gekrompen dat het shirt alleen nog dienst kon doen als hangertje aan de binnenspiegel van de auto. De druppel was, toen de aankoop van een stel schoenen wat zich voordeed als Gucci bij thuiskomst een paar Fucci’s bleek. Tja, nooit gezien. Bij thuiskomst heeft M. meteen een spaarrekening geopend voor een paar echte.